Koń Huculski

Do końca nie ustalono, jakie jest pochodzenie koni tej rasy. Według opinii wielu autorów są potomkami różnych typów koni tatarskich, polskich, orientalnych, tureckich, tarpanów, koni Przewalskiego, a także koni noryckich. Rasa ta konsolidowała się w wieku XIX na terenie Karpat Wschodnich pod wpływem ostrego klimatu, ubogiej paszy i bardzo prymitywnych warunków bytowania. W swej ojczyźnie – na Huculszczyźnie – konie przez cały rok przebywały na połoninach, jedynie podczas ostrych zim znajdowały schronienie w prymitywnych stajniach. To ciągle bytowanie koni w surowych warunkach, pod gołym niebem, przemieszczanie w górzystym terenie oraz długie marsze pod znacznym obciążeniem jucznym przez cale pokolenia hartowało konie i wyrobiło w nich zdrowie, odporność, niewybredność i wielką żywotność, dając – jak napisał znawca tych koni Michał Hollander – „wykutego przez górską przyrodę” konia huculskiego.

Wszechstronny sposób użytkowania (wierzchowy, juczny, zaprzęgowy) przez dziesiątki lat ukształtował łagodnego, o zrównoważonym charakterze, pojętnego, wytrwałego i długowiecznego konia huculskiego. Pierwsze próby zorganizowanej hodowli koni rasy huculskiej na ziemiach polskich miały miejsce na początku XX w. Organizowano wówczas w Galicji pokazy i wystawy tych koni, powstały pierwsze stacje ogierów, dokonywano rejestracji klaczy oraz premiowania źrebiąt na Huculszczyźnie.

W roku 1925 powstał Związek Hodowców Koni rasy huculskiej z siedzibą w Kossowie, który

wydatnie rozszerzał swą działalność aż do wybuchu II wojny światowej. Okres zawieruchy wojennej okazał się tragiczny dla pogłowia koni huculskich. Ocalało zaledwie kilka ogierów i klaczy. Pracę hodowlaną trzeba było rozpocząć od nowa. Po kilku przenosinach i reorganizacjach hodowlę koni huculskich podjęto w powstałej w 1958 r. Państwowej Stadninie Koni w Siarach. W roku 1985 stadninę przeniesiono do Gładyszowa. W tym samym roku powstała kolejna państwowa hodowla w Zootechnicznym Zakładzie Doświadczalnym w Odrzechowej Rosło także zainteresowanie hodowlą koni huculskich w terenie, powstawały kolejne stadniny, m.in. SK Tabun Stanisława Myślińskiego w Polanie oraz hodowla zachowawcza konia huculskiego w Wołosatem przy Bieszczadzkim Parku Narodowym.

(źródło PZJ.pl)