Husky Syberyjski - Siberian Husky

Grupa V FCI, sekcja 1, nr wzorca 270

Siberian husky to pies o dużym temperamencie, żywiołowy, radosny i przyjacielski. Jest bardzo czujny, ale łagodne usposobienie sprawia, że nie nadaje się na stróża. Potrafi się szybko przystosować do nowych warunków. Świetnie dogaduje się z dziećmi, jednak z uwagi na jego ruchliwość i spontaniczność nie należy zostawiać go z maluchami bez nadzoru.

Siberian husky nie lubią samotności, dlatego najlepiej się czują, stale towarzysząc człowiekowi lub przebywając wśród innych psów (zwłaszcza własnej rasy). Zachowały wiele cech typowych dla wilczych przodków. Częściej wyją, niż szczekają, a grupa przejawia silne zachowania terytorialne i może być groźna dla intruzów.
Siberian husky to rasa pierwotna, w której powstanie człowiek ingerował tylko w niewielkim stopniu. Jej przodków należy szukać wśród psów, które od tysięcy lat zamieszkiwały tereny wschodniej Syberii, rejon rzeki Kołymy, półwyspu Kamczatka czy okolice Cieśniny Beringa i Morza Arktycznego. Ludzie tam żyjący zdobywali pożywienie podczas polowań, w czym pomagały im psy. Każdy ród hodował zwierzęta w innym typie w zależności od potrzeb, warunków klimatycznych czy ukształtowania terenu.

Prekursorami hodowli psów zaprzęgowych byli Czukcze, uważani za najstarszą grupę etniczną zamieszkującą Syberię. Słowo „husky” w ich języku znaczy „ochrypły” i dawniej określano tak wszystkie te czworonogi – obecnie zaś jedynie siberian husky. Kiedy 3 tys. lat temu klimat się ochłodził, Czukcze zaczęli wykorzystywać czworonogi do ciągnięcia sań. Mieszkali w osadach w głębi lądu, pokonywali więc coraz większe odległości, aby zdobyć pożywienie. Ich psy musiały być silne, wytrzymałe, odporne na trudne warunki pogodowe i tanie w utrzymaniu.

Kolekcja powstała przy współpracy z Panem Elvinem Izaguirre przydomek Koba's.