Grupa II FCI
Sekcja 2.2, nr wzorca 230
Mastif Tybetański to rasa, która zachowała wiele cech pierwotnych, takich jak niezależność i samodzielność. Równocześnie psy tej rasy bardzo przywiązują się do swoich opiekunów – członków rodziny traktują z delikatnością i potrafią być w stosunku do nich bardzo cierpliwe. Mastif tybetański lubi towarzystwo swojego człowieka i chętnie uczestniczy w życiu domowym.
Mastif Tybetański ma bardzo złożoną psychikę. Jest niezależny, ale bardzo przywiązany do ludzkiej rodziny, dumny i poważny, ale także chętny do zabawy – zarówno z innymi psami, jak i ludźmi. Nawet dojrzały, pełen godności przedstawiciel rasy mastif tybetański potrafi nagle zamienić się w baraszkującego misia. Wynika to z tego, że psy te późno dojrzewają – suki w wieku ok. 2-3 lat, psy dopiero w wieku ok. 4 lat.
To prawdopodobnie jedna z najstarszych ras na świecie. Mastify tybetańskie, które od stuleci strzegły stad w Himalajach, uważane są za przodków wszystkich molosowatych. W rzeczywistości w Himalajach spotyka się blisko spokrewnione rasy o zbliżonym wyglądzie. Psy te są różnie określane przez miejscową ludność, np. „tsang kyi" – „najlepszy pies". Nierzadko można się też zetknąć z nazwą „pies tybetański". Miano mastifa lub doga tybetańskiego zostało im nadane przez Europejczyków, gdyż trudno było używać opisowych nazw tybetańskich.
Tybetańczycy, podobnie jak wiele innych ludów azjatyckich, szczególnie cenili psy o umaszczeniu ciemniejszym podpalanym, tzw. „czterookie", ponieważ wierzyli, że jasne plamki nad oczami to dodatkowe oczy, którymi mastif tybetański widzi złe duchy, także kiedy śpi.
Kolekcja biżuterii powstała przy współpracy z Panią Martą Kowalską hodowla Mahatma la.