Grupa VI (psy gończe i rasy pokrewne)
Sekcja 1.2 (średnie psy gończe), nr wzorca 52
Ogary polskie to bardzo stara rasa, która była znana już w średniowieczu. Jej przedstawiciele brali udział w polowaniach ze szlachtą (psy specjalizowały się w tropieniu i pogoni za zwierzyną). W 1608 roku hrabia Jan Ostroróg wydał pierwszy traktat naukowy poświęcony ogarom polskim pt. O psach gończych i myślistwie z nimi. Dekadę później uzupełnił wydanie, zmieniając tytuł swojej pracy na Myślistwo z ogary. Wskutek różnych konfliktów zbrojnych na przestrzeni lat populacja ogarów w Polsce znacznie zmalała (były m.in. tępione podczas rozbiorów, ponieważ uważano je za symbol kraju). Odbudowy rasy podjął się 1959 roku kynolog i pułkownik Wojska Polskiego Piotr Kartawik, który sprowadził z Litwy trzy suki i założył hodowlę o nazwie Z Kresów. Na bazie psów z tej hodowli w 1964 roku opracowano wzorzec rasy ogar polski, natomiast dwa lata później, w 1966 roku, Międzynarodowa Organizacja Kynologiczna (FCI) oficjalnie go uznała.
Bardzo dziękujemy Pani Kamili Reniewicz za współprace przy tworzeniu kolekcji "Kozłowska Gończa Wataha "FCI Gończy Polski i Ogar Polski.